Bardzo pouczającą scenę funduje nam dzisiejsza liturgia słowa. Oto król Dawid, nie pozbawiony przecież wad, a jednak kochający Boga ponad wszystko. Niewykluczone, że właśnie owe zapamiętane wady tego króla, uczyniły go tak bliskim jego poddanym oraz ich potomkom. Bo przede wszystkim zapamiętany został jako dobry władca, zwycięzca w wielu bitwach i chwalący Boga psalmista. Ta ostatnia kwestia jest też wyrazem jego łączności z Duchem Bożym, z którego natchnienia pisał.

   Dzisiejsze pierwsze czytanie zwraca uwagę na aspekt słuchania i posłuszeństwa. Wydawało mu się, że Bóg oczekuje od niego zbudowania świątyni. Potwierdzenie znalazł u proroka Natana. Tyle że ten nie oparł się na Bożej woli, ale na własnych przeczuciach. Stąd szybko należało odwołać poparcie dla tegoż pomysłu i... Pan Bóg, odbierając jakąś nadzieję, zawsze ma w zanadrzu coś doskonalszego. I tym razem tak było: nie zbudujesz mi świątyni, ale to Ja zbuduję ci dom. Chodzi o dom jako rodzinę, punkt oparcia, źródło nadziei - i to jakich! Chodzi o Potomka, którego królestwo trwać będzie na wieki. Jak nie kochać takiego Boga? To prawda, że w tym wypadku trzeba było na Niego czekać dziesięć wieków, ale Ewangelia potwierdza: Już jest!