Historia przybycia archanioła Gabriela do Miriam w Nazarecie z misją specjalną, rozbudzała wyobraźnię wielu artystów. Efektem tych działań są liczne obrazy, gobeliny, rzeźby, powieści czy sztuki teatralne. Jak było naprawdę - nie wiemy. Dysponujemy jedynie dość lakoniczną relacją ewangeliczną. Zapewne kiedyś, już w innym wymiarze, pozwoli nam Pan Bóg przekonać się jak było naprawdę. Ale czy to aż tak ważne? Istotniejsze jest chyba uświadomienie sobie faktu, że Zwiastowanie było bardzo konkretnym aktem Bożego wezwania. Najczęściej nazywamy je powołaniem.

   Ale czy to rozsądne, aby wzywać tak młodego człowieka do realizacji tak poważnych zadań? Do tej pory nie mogę wyzbyć się przekonania, że tzw. niższe seminaria, prowadzone czy to przez zakony czy przez diecezje, są (bądź były) pomysłem jednak nietrafionym. Wynika to z przekonania, że podjęcie ważnego zobowiązania na całe życie wymaga też ogromnej dojrzałości, o którą raczej trudno w młodym wieku.

   A jak się to przedstawia w Piśmie świętym? Bibliści mówią, że - zgodnie z ówczesnymi zwyczajami - Matka Najświętsza mogła mieć w chwili Zwiastowania jakieś 14 do 16 lat... Czy nie była za młoda na taką decyzję? A czyż za młode były jej rówieśnice wkraczające w związki małżeńskie? Pamiętamy zresztą Samuela, którego matka, Anna, po wyproszeniu go u Boga, ofiarowała na służbę w świątyni gdy miał zaledwie trzy lata... To on przecież odegrał ogromną rolę w początkach królestwa izraelskiego jako prorok Pana. A zaczęło się od prostych słów: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha. Dawid, drugi król w narodzie wybranym, w momencie namaszczania go na króla (właśnie przez Samuela) był jeszcze chłopcem, o którym zapomniał nawet ojciec, bo ten jeszcze pasał kozy... Na wygnaniu młodzieniec Daniel otrzymał od Boga przywilej starszeństwa i zasiadał ze starcami rozsądzając sprawy sporne.

   Młody wiek nie jest więc przeszkodą, a raczej atutem w pełnieniu służby Bożej, o ile wiąże się z ciągłym pragnieniem pogłębiania relacji z Panem Bogiem, wynikającym z autentycznego powołania.