Paweł w Antiochii Pizydyjskiej. Wiele miejsc odwiedził, a wszędzie tam, gdzie się pojawił szukał najpierw swoich. I to jest, oczywiście, zrozumiałe. Nasi rodacy, którzy uciekali przed reżimem w czasie stanu wojennego, gdziekolwiek się pojawili, szukali najpierw rodaków, a ci zwykle gromadzili się przy kościołach. Podobnie i Paweł: najpierw odnalazł swoich i to w synagodze. Wyśmienity znawca Pisma Świętego właśnie nim się posłużył, aby przekonać współwyznawców, że zapowiadany przez proroków Mesjasz już przyszedł i spełnił swoje posłannictwo w dokładnej zgodzie z zapowiedziami prorockimi - z męczeńską śmiercią włącznie. Musiał jednak dodać coś więcej i zrobił to, budząc powszechne zainteresowanie. Mowa tu o zmartwychwstaniu. Nie nazwał jednak tego w ten sposób. Użył innego sformułowania: Ale Bóg wskrzesił Go z martwych, a On ukazywał się przez wiele dni tym, którzy z Nim razem poszli z Galilei do Jeruzalem. Kto jak kto, ale on potrafił odróżnić zmartwychwstanie od wskrzeszenia. Z pewnością znał już słowa wypowiedziane przez samego Pana: Mam moc je (życie) odebrać i mam moc znów je odzyskać. Musiał jednak działać ostrożnie. Nie chciał przecież utracić tych, których pragnął pozyskać dla Chrystusa. Wieści o zmartwychwstaniu by nie przyjęli. Zapewne uznał więc, że skoro wierzą we wszechpotęgę Boga, łatwo im będzie przyjąć, że ów Bóg istotnie wskrzesił Chrystusa, a tym samym potwierdził Jego wielkość.

   Czasem tak trzeba - lepiej jest niekiedy podać na początek mniejszą porcję prawdy, by nie zadławić dużym kawałkiem tego, kogo pragnie się pozyskać.