Jeśli ktoś był świadkiem przystosowywania starszego już źrebaka do chodzenia w zaprzęgu ten wie, że nie jest to łatwe. Ten, który do tej pory skakał sobie i biegał wolno wokół swojej matki, teraz zostaje skrępowany uprzężą i poddany rygorom. Dlatego się szarpie, kopie i nie zamierza się podporządkować. Można by powiedzieć: w takim razie niech sobie idzie i sam zadba o siebie. Nie byłoby to zbyt trudne - do czasu. Od wiosny do jesieni dałoby się jakoś przeżyć, choć wielu pewnie by go przepędzało, a w lesie wilki chętnie posmakowałyby młodego mięsa... Tymczasem koń domowy z czasem odkrywa, że chodzenie w zaprzęgu nie jest takie złe, że jego praca komuś się przydaje, że jest otoczony opieką: nakarmiony, wyczyszczony, niekiedy aż nadto wypoczęty i czuje, że komuś na nim zależy. Koń przywiązuje się do człowieka i jest w stanie bronić go właśnie dlatego, że czuje to, o czym wyżej.

   Te refleksje nasunęły mi się po przeczytaniu krótkiego fragmentu z dzisiejszego pierwszego czytania. Święty Piotr pisze w swoim liście: Upokórzcie się więc pod mocną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili. Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was. Domyślamy się, co mógł mieć na myśli. Sam bowiem zbyt często chciał kierować się swoimi planami, a nawet odważył się odciągać Mistrza od spełnienia woli Bożej. Teraz zaś, jako doświadczony Apostoł pragnie ostrzec swoich adresatów przed fałszywym wszystkowiedztwem. To strata czasu, sił oraz niepotrzebne upokorzenie. Działanie bowiem według swoich planów zwykle kończy się niepowodzeniem.