Dlaczego tak się dzieje, że niektórzy ludzie atakowani są za wszystko, cokolwiek uczynią - choćby były to działania przynoszące ulgę i szczęście innym ludziom? W dzisiejszej Ewangelii św. Łukasz zaświadcza, że uczeni w Piśmie i faryzeusze „wpadli w szał i naradzali się między sobą, co by uczynić Jezusowi". Dlaczego? Czy dlatego, że uzdrowił w szabat, że przyniósł ulgę cierpiącemu? Sami też przecież mieli usta pełne frazesów o miłości, o służbie i poświęceniu, ale trudno podjąć się czegoś, co kosztuje, co związane jest z trudem. Łatwiej jest mówić. Działanie wiąże się z poświęceniem. Pan Jezus natomiast nie tylko pouczał, nie tylko dawał wskazówki, ale ukazywał w konkretnych działaniach, co znaczy miłować bliźniego. Trudno było w nich samych dostrzec tego rodzaju dopełnienie. Sami prawdopodobnie mieli z tym problem.

Można tu mówić o kompleksie Kaina. To nie żadna przesada. Pamiętamy doskonale charakterystykę obu synów Adama. Pismo święte jednoznacznie opisuje pierwszych ludzkich potomków. Abel był dobry. Za dobry jak dla Kaina. To, że Pan Bóg przyjął ofiarę brata, a na jego ofiarę nie chciał spojrzeć, już było wystarczającym powodem do zaproszenia go na pole... Tam przelał bratnią krew! Dlaczego? Jaki był powód? Św. Jan w pierwszym swoim liście definiuje to jednoznacznie: „Ponieważ czyny jego były złe, brata zaś sprawiedliwe".

W tym kryje się doniosła nauka: bardzo trzeba troszczyć się o to, by pełnić uczynki sprawiedliwości. Gdy się je zaniedbuje, wówczas wrodzone poczucie sprawiedliwości może zostać wykorzystane przez złego ducha, który na tym „ruszcie" rozpalać zacznie zazdrość popychającą ku zupełnie irracjonalnym zachowaniom - nawet ku zbrodni...