Jacy oni są? Zapatrzeni w swo-jego Mistrza i wprost zakochani w Nim, a jednocześnie straszliwie o Niego zazdrośni. Czy jednak rzeczywiście o Niego? A może po prostu o własną pozycję przed Panem? - Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami.
   Uczniowie Chrystusa... Ile jeszcze razy będzie On musiał napominać, korygować ich sposób myślenia? Jak długo będą usiłowali podpowiadać Nauczycielowi sposób działania i czynić  "po swojemu", gdy jednocześnie mają na swym koncie sprzeczki o to, kto z nich jest największy?
   Pan Jezus jest jednak cierpliwy. Bardzo cierpliwy i rozumie doskonale, że ich zachowanie, choć nie zawsze trafne i nie zawsze racjonalnie uzasadnione, to przecież wynika z miłości do Niego. Nie przywiązując więc aż tak wielkiej wagi do ich potknięć, przestrzega jednak Pan Jezus przed lekkomyślnym uleganiem pokusom. To już nie jest sprawa domniemanego pierwszeństwa wśród apostołów, tu już nie chodzi o zazdrość, o względy Nauczyciela - tu chodzi o życie... wieczne. O nie trzeba się troszczyć bardziej niż o doczesne, bardziej niż o wygody tu, na ziemi, bardziej niż o zdrowie. Z pewnością intencją Pana Jezusa nie było nawoływanie do samookaleczania się w zetknięciu z pokusą. Chodzi raczej o podjęcie wysiłku wielkiego, ogromnego wysiłku, który kosztuje, który porównać można nawet do bólu wynikającego z utraty wzroku, ręki, nogi... Św. Paweł, zachęcając do wytrwałego opierania się grzechowi powie: "Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi." Chyba nie. My też nie. A przecież nie jesteśmy wolni od zazdrości, pychy, małostkowości. Do tego tak łatwo ulegamy pokusom - nawet nie zastanawiając się nad koniecznością podejmowania wysiłku... My - uczniowie Chrystusa... Ile razy będzie nas musiał korygować?