Św. Jan powiedział, że Bóg jest miłością i od tego czasu każdy czytelnik Biblii ma możliwość w ten właśnie sposób patrzeć na Boga. Zdaje się być to absolutnie jasnym, ale samo rozumienie miłości przez niektórych wprowadzać może w błąd. Miłość to przede wszystkim służba - poświęcanie się dla innych. W tym względzie Pan Jezus nie ma sobie równych. Opisany cud rozmnożenia chleba podyktowany był nie czym innym jak właśnie chęcią przyjścia z pomocą potrzebującym. Gdy zaś tego dokonał, zamiast pławić się w sławie, poszedł na miejsce ustronne - by dopełnić służby Ojcu niebieskiemu. Wydaje się to takie oczywiste, ale w praktyce jakżeż trudne. Iluż to społeczników, altruistów, zatroskanych o potrzebujących zaczyna w pewnym momencie pogrążać się w bezsens, bo zaczyna brakować światła na jakże trudnej drodze służby człowiekowi! Konieczne są te spotkania pełne uniżenia i wdzięczności wobec swego Pana, aby wygubić wątpliwości, ale też by odnaleźć siły.

Z tego właśnie spotkania pełnego miłości i wdzięczności wobec Ojca, śpieszy Pan Jezus na jezioro - bo tam znów potrzebujący.. To Jego najbliżsi współpracownicy. Dla nich też musi znaleźć czas i siły, bo przecież On jest Miłością. Nie marnujący chwili: wciąż na służbie, wciąż w pracy - dla Boga i dla człowieka... Takie życie nie musiało trwać długo - w krótkim czasie stało się dowodem, że to, co najważniejsze wyraźnie się uwidoczniło: On jest w Ojcu, a Ojciec w Nim.

Oby i nasze życie takim być mogło! Obyśmy i my dawali dowody, że Ojciec w nas działa, a my przez miłość w Niego jesteśmy wtopieni. Wciąż na Bożej służbie...