Jakże bardzo potrafi człowiek cieszyć się sukcesami dzieci – i to niekoniecznie własnych. Dzieci mają w sobie coś urzekającego, serdecznego, szczerego, bezinteresownego, że mimowolnie ich radość staje się naszą radością. Czyż nie tak przeżywamy również relację o zwycięstwie Dawida nad Goliatem? Pewnie również wspominane w dzisiejszym pierwszym czytaniu kobiety z czystej życzliwości, napełnione nie tylko radością ze zwycięstwa nad Filistynami, ale i tym, że dokonał tego chłopiec kilkunastoletni, wyśpiewywały na jego cześć pieśni. Z tekstu czytania wynika, że Saul również się cieszył – do czasu. Życzył pewnie najlepszego owemu młodemu wojownikowi, ale do czasu gdy nie usłyszał kłujących jego dumę słów pieśni pochwalnych na cześć Dawida. Wówczas diabeł zawładnął jego sercem. I co ciekawe: w ślad za uczuciem zazdrości natychmiast podążył zamiar zabójstwa…

Ostatecznie to nic nowego. Tak przecież się rozpoczęło. Przecież bardzo prędko, bo już w drugim pokoleniu ludzkości, tuż po grzechu pierworodnym zatriumfowała zazdrość – zazdrość Kaina. Ta zaś prędko wydała owoc w postaci zbrodni bratobójczej. Czyżby aż tak silną był ów siódmy z katalogu grzechów głównych? Widocznie tak. Przecież i przeciwko Panu Jezusowi podstępy knuli faryzeusze i uczeni w Piśmie właśnie z motywu zazdrości. Niejednokrotnie ewangeliści podają, że radzi by Go zgładzić, że naradzali się jak się Go pozbyć itd. – bo zżerała ich zazdrość z powodu ogromnej popularności Mistrza.

Jakże bardzo bronić się należy przed uczuciem zazdrości! Jakież wielkie spustoszenie sieje ona w duszy i do jak wielkich zbrodni może doprowadzić! Powiadają o niej, że jest najgłupszym z grzechów, bo nie dość, że nic (materialnie) nie wnosi ze sobą do życia grzesznika, to wprowadza jeszcze niepokój i rozgoryczenie. Serdecznie prośmy Boga o przezwyciężanie każdej niechęci, każdej zazdrości – miłością.