Troska o własne dziecko jest właściwością nie tylko każdej matki, rodzicielki człowieka. Ta macierzyńska powinność jest powszechna, tak głęboko zakorzeniona w naturze, że dotyka nawet zwierzęcych matek - która z nich nie broni swoich młodych?

    Cóż więc powiedzieć o Najświętszej Matce, która ofiarowując w świątyni Bożego Syna, już usłyszała proroctwo o Jego przeznaczeniu do cierpienia? Ta młoda, nie doświadczona jeszcze życiem dziewczyna o najczystszym i najwierniejszym instynkcie macierzyńskim, czyż nie była gotowa rzucić się na każdego, kto chciałby go zranić? Musiała jednak mierzyć siły na zamiary. Najpierw przyszło je uciekać do Egiptu, by uchronić Dziecię przed krwiożerczym Herodem. Z Ewangelii dowiadujemy się, że dwunastoletni Jezus również przyprawił ją o cierpienie kwitnące na najgorszych przeczuciach, gdy pozostał w śiątyni zamiast wracać do domu. Już wówczas miecz boleści wrzynał się w Jej serce, a zagłębiać się zaczął gdy obserwowała zasadzki na niego gotowane podzczas publicznej działalności. Męka zaś Jego na krzużu na wylot przebiła to kruształowo święte serce.

    Dlatego słusznie Kościół obchodzi wspomnienie Matki Bożej Bolesnej tuż po święcie Podwyższenia Krzyża Świętego, bo przecież ten krzyż duchowo dźwigała o wiele wcześniej niż On na nim zawisł i też słusznie nazywa Ją Współodkupicielką.