To ciekawe: ludzie krążący za Chrystusem, poszukujący Go, przemierzający dziesiątki kilometrów i więcej, aby zobaczyć owego Mistrza i Cudotwórcę byli po prostu w euforii, spotykając się z Nim. Tymczasem tetrarcha Herod też „usłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Jezusa i był zaniepokojony\\\". Tak trochę jak bandzior na wieść o krążącym patrolu policji... Nie byłoby niepokoju, gdyby nie było grzechu. Zresztą i na grzech jest lekarstwo: po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus, przyszedłszy do apostołów powiedział „Pokój wam!\\\". Potem usłyszeli oni o Duchu Świętym, którego tchnął na nich i Jego mocą nakazał odpuszczać bądź zatrzymywać grzechy. Z czego wniosek, że nie wszystkie grzechy i nie zawsze mogą być odpuszczone. Od czego to zależy? Wiemy przecież - koniecznymi warunkami są: szczery żal i mocne postanowienie poprawy. Z wypowiedzi Heroda zawartej w dzisiejszej Ewangelii nie wynika ani jedno, ani drugie. Trudno nawet o przyznaniu się. Raczej należałoby mówić o wyznaniu, takim jakie usłyszeć można w więziennych celach. Wyznają sobie zbrodnie niekoniecznie po to, by przyznać się do winy, ile raczej pochwalić dokonanym wyczynem. Herod jedynie wyznał, że kazał ściąć Jana i... pozostał ze swoim niepokojem. Szkoda. A wystarczyło tak niewiele.