Możemy się trochę zżymać na naszych starszych braci w wierze, którzy co prawda z miłości do Boga, ale w spełnianiu nakazów prawa tak byli przekonani, że stanowi to nieodzowny warunek zbawienia iż z czasem uwierzyli w pewien rodzaj wymiany handlowej: kto Bogu ofiary - temu Bóg szczęście. Z tego wynikałoby, że szczęśliwość wieczną można sobie nie tyle zakupić, ile zapracować na nią. Człowiek solidny, wytrwały i pracowity z pewnością osiągnie niebo, bo mu się to będzie po prostu należało.

   Niestety i niektórzy współcześni wyznawcy Boga jedynego są przekonani, że codzienny paciorek i coniedzielna Eucharystia są wystarczającą zapłatą za niebo. Święty Paweł w dzisiejszym pierwszym czytaniu tłumaczy, że wszyscy są grzesznikami, a za żaden grzech nie ma wystarczającego wyrównania. Dopiero Boży Syn ze względu na przeogromną godność własnej osoby i nieskończoną miłość do ludzi mógł dokonać wystarczającego zadośćuczynienia. To co nam się wydaje, że czynimy dla Boga, stanowi zaledwie symboliczny gest. Co prawda Pan się nim zadowala, nie znaczy to jednak, że w ten sposób zasłużyliśmy sobie na niebo. Ono jest darem, a więc zupełnie darmowym prezentem, który Bóg ofiarowuje komu chce. Absolutnie nikomu się ono nie należy, ale z miłości Bożej otrzymują je ci, którzy życiem swoim są w stanie potwierdzić, że sami Boga również kochają.