Do tego, że Pan Jezus uzdrawiał ludzi i to z najrozmaitszych chorób, zdążyliśmy się przyzwyczaić. Jest to zresztą podstawą kierowania i dziś ku Niemu próśb o łaskę zdrowia czy też powrotu do zdrowia dla tych, którzy je utracili.

   Ewangelia dzisiejsza pokazuje dobroć Chrystusa Pana i Jego wrażliwość na niedolę kobiety od osiemnastu lat zgarbionej, przygiętej do ziemi, nie znajdującej nigdzie ratunku dla swej niemocy. Sytuacja ta łącznie z uzdrowieniem jest jednak zaledwie tłem dla ukazania sposobu myślenia przeciwników Pana: cokolwiek by zrobił, wszystko zostanie zinterpretowane jak najgorzej. Okazało się bowiem, że... Prawo zabrania uszczęśliwiać ludzi w szabat. Jasne, że taki rodzaj nadinterpretacji Prawa wynikał ze złej woli i niechęci do czyniącego cuda.

   Ciekawszym jednak jest to, co odpowiedział Pan Jezus. Wskazał mianowicie, że choroba jest stanem zniewolenia ciała przez złego ducha: „A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?\" Takie określenie może z jednej strony dziwić, z drugiej zaś ukazuje właściwą logikę. Przecież Pan Bóg nie chce unieszczęśliwiać człowieka - to szatan jest tym zainteresowany. Pan Bóg - owszem - dopuszcza niekiedy stan choroby, to znaczy zgadza się na taką interwencję szatana, ale zawsze tylko po to, by wyniknęło stąd jakieś dobro. W tym stanie bowiem człowiek nabywa cierpliwości, uczy się składać ze swego cierpienia ofiarę Chrystusowi. W chorobie też człowiek zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojej znikomości i słabości - trudniej mu wtedy kierować się ku pokusom. Dobrze więc wiedzieć, że choroba jest stanem uwięzienia przez złego, ale Pan Bóg i w tym stanie ma nad wszystkim kontrolę.