Nie udało się Dawidowi, choć był pełen zapału i posiadał przekonanie o słuszności pomysłu. Salomon - to on stał się budowniczym pięknej świątyni, wzniesionej na cześć Boga, która pochłonęła ogromne środki i była przepiękna. Syn Dawida był świadom jej wartości, ale z drugiej strony (był przecież znakomitym filozofem) miał świadomość małości tego przybytku. Cóż bowiem znaczyć mogła ta budowla wobec całego kompleksu zabudowań świętego miasta? Czymże to miasto na mapie Palestyny? Czym z kolei ten kraj wobec Europy, Azji, całej ziemi, a ta w porównaniu do Słońca, to zaś - czymże jest w całej Drodze Mlecznej, a ta we wszechświecie? A wszystko to wyszło spod Bożej ręki. Nic więc dziwnego, że wołał Salomon w uroczystym dniu poświęcenia tego przybytku: Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia... Dlatego pokornie prosił o wysłuchanie próśb, które w tym miejscu zanoszone będą ku niebu i... o miłosierdzie. Wiedział bowiem, że nie wspaniałość budowli, ale miłość i ofiarność w niej się gromadzących mają znaczenie dla Boga. I tylko to się liczy.

   Ponieważ kolejne pokolenia nie spełniały nadziei w nich pokładanych, nie postępowały zgodnie z Jego wolą, pozwolił Bóg, by ten święty przybytek został zniszczony. Świątynie ma być jedynie znakiem, odbiciem stanu ducha i pragnień serc wierzących. Jeśli zaś one odwróciły się od Najwyższego i sama świątynia sterczała jako potwarz dla Boga.

   My dziś mamy możliwość czczenia naszego Pana w tak wielu świątyniach, w których realnie jest On obecny poprzez Najświętszy Sakrament. Dbajmy o to, by nie przebywał On tam samotnie. Bo jeśli serc kochających zabraknie...