Jakież to ludzkie: każda matka chce przecież dobra dla swoich dzieci. Troska o ich dobre wykształcenie, o to by były zdrowe, umiały znaleźć się w tym świecie, by zdobyły dobry zawód itd. Chyba tak należy odczytać postawę Zebedeuszowej żony, która na Panu Jezusie usiłowała wymusić ważne pozycje w Jego królestwie. I Mistrz pewnie również to rozumiał. Pozostali uczniowie, uczestnicy tej sytuacji, oburzyli się na Jakuba i Jana - Pan Jezus nie. Dlaczego? On rozumiał: miłość matki może być ślepa. Stąd nie gniewa się, nie unosi, ale realnie ostrzega pytając o gotowość do wypicia kielicha... Ich natychmiastowa gotowość świadczy o tym, że oni też nie rozumieją. Z nami jest inaczej, bo znamy już znaczenie kielicha, przed którym Zbawiciel próbował bronić się w Ogrójcu.

   Jesteśmy jednak w stanie poniekąd zrozumieć owe matczyne pragnienia, choć skandaliczne było rzucenie przed Niego powyższej prośby tuż po zapowiedzi okropnej męki, ku której zmierza i na którą jest gotów.

   A jak to wygląda dzisiaj? Czy nie ma wśród nas takich matek, takich ojców, dla których najważniejszą jest troska o to, by ich dzieci znały angielski, francuski, a do tego jeszcze japoński? Aby  nauczyły się grać na pianinie, ćwiczyły sztuki walki i wiele, wiele innych... A tymczasem obok kroczy Chrystus - już nie gotów na cierpienie, ale autentycznie cierpiący. Cierpiący dla nas... Jaka jest szansa na to, byśmy kiedyś się przebudzili i stwierdzili, że staraliśmy się zbyt wiele chwycić z tego świata i zapakować do swojego wózka, skutkiem czego po prostu nie nadążamy za swoim cierpiącym Panem? Przecież to On jest najważniejszy.