Czy można mieć dość przyjaciela? Teoretycznie nie - jest to przecież osoba bliska, zaufana, sprawdzona w różnych, trudnych sytuacjach. Niekiedy jednak cierpliwość może być wystawiona na ogromną próbę. Przypomnijmy sobie chociażby Hioba już w sytuacji udręczenia, bólu i poniżenia. Cierpiał nie tylko na duszy mając świadomość, że już nie spotka na tym świecie ukochanych dzieci, że nie wyrwie grabieżcom majętności siłą zagarniętej, doznawał też ogromnego bólu fizycznego, wywołanego ciężką chorobą. Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Przyszli więc do niego w owym bolesnym doświadczeniu. Ale po co przyszli? Gdyby trwali w milczeniu i wspierali go modlitwą, nadal pozostaliby przyjaciółmi, ale oni mówili, mówili, mówili... Prześcigali się w wydobywaniu mądrości ze swego wnętrza. Wypowiadali więc słowa nierozważne, raniące. A wystarczyło w milczeniu dzielić ból przyjaciela.

   Nie na darmo mówimy, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Pan Jezus też przekonuje nas dziś, że nadmiar słów nadwyrężyć może cierpliwość Słuchającego, ale też zniweczyć efekt działania zainspirowanego dobrą intencją. Nie bądźcie gadatliwi jak poganie... Ile czasu jesteśmy w stanie spędzić przed Najświętszym bez rzucania Mu pod stopy swoich próśb i narzekań. A nawet jeśli będą to uwielbienia i pochwały, swoją gadatliwością zatykamy usta Temu, który też chciałby coś nam powiedzieć. Może więc niekiedy wystarczy to proste Ojcze nasz i wtulenie się w Tego, który - choć nie musi - będzie miał zapewne sam wiele do powiedzenia? Ale czy umiem słuchać?