Dziś czytamy kolejną garść rad, a w zasadzie poleceń proroka Jonasza, które otrzymał od Boga, mające uczynić owocnym czas Wielkiego Postu. I od razu napotykamy pewien problem: otóż przyzwyczajeni jesteśmy do tego, że kochać trzeba najpierw Pana Boga i to z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił swoich, potem dopiero bliźniego - jak siebie samego. Dzisiejsze czytanie odwraca jednak ten porządek. Najpierw bowiem słyszymy nakaz usunięcia jarzma, zaprzestania grożenia palcem i oddalić mowę przewrotną. Chodzi o oddalenie złych nawyków, które wyrządzają krzywdę innym. Dopiero na to nałożyć można dobre uczynki jak nakarmienie głodnego, odzianie nagiego, pocieszenie smutnego. Nagrodą za takie postępowanie będzie cały szereg błogosławieństw, ale na szczególną uwagę zasługują dwa zwroty: Twoi ludzie zabudują prastare zwaliska i wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów. Wiadomo, że w dawnych czasach wojny były niemal codziennością. Silniejsi napadali na słabszych, czyniąc ich swoimi niewolnikami albo z ziemią równali ich miasta. Również Jerozolima istnieje na co najmniej kilku warstwach dawnych gruzowisk. Zapowiedź odbudowania tychże jest pewną przenośnią. To, co dawne bowiem zwykle dobrze się kojarzy, bo stanowi wspomnienie minionej świetności, absolutnie nieosiągalnej w czasie teraźniejszym. Wspominana odbudowa ma więc oznaczać możliwość powrotu do tego, co dawne, świetne i wytęsknione.

   Okazuje się, że dopiero spełnienie obowiązków wobec bliźniego uprawnia nas do zwrócenia się ku Bogu. Odpowiada to logice ewangelicznej: Jeśli brat twój ma coś przeciwko tobie, złóż dar swój przed ołtarzem, idź i pojednaj się z bratem twoim, potem wróć i dar swój ofiaruj. W ramach owego daru ma być uszanowanie szabatu z konkretnymi wskazaniami, a nagrodą za to ma być nieprawdopodobnej jakości opieka ze strony Najwyższego.