Chodzi o górę Tabor, na której Pan Jezus przemienił się wobec swoich uczniów oraz góra (a w zasadzie wzgórze) Moria, na którym Abraham miał złożyć w ofierze swojego jedynego syna - Izaaka. Bardzo wy-raźnie ukazane są podobieństwa przedstawionych wydarzeń: w obu przypadkach występują ojcowie oraz synowie; obaj mają wolę złożenia ukochanych dzieci w ofierze - w (chronologicznie) pierwszym wypadku ma to być dar z posłuszeństwa złożony Bogu, w drugim natomiast - ofiara Boga złożona z miłości do ludzi. Pierwsza z nich jest nieskuteczną, bo nie dochodzi do skutku, ale jest pozytywnie zdanym egzaminem z miłości i posłuszeństwa do Boga, druga zaś stanowi ofiarę skuteczną w tym znaczeniu, że będzie ona w stanie odkupić winy wszystkich ludzi na całym świecie, choć wykonanie jest zostaje oddalone w czasie. Do Abrahama przemawia anioł z nieba, towarzyszący zaś Mistrzowi uczniowie słyszą głos samego Boga Stwórcy.

   Porównanie obu dzisiejszych czytań elektryzuje wyobraźnię. Każdy bowiem jest w stanie zrozumieć jak wielkim poświęceniem byłoby złożenie ofiary z własnego dziecka. Samo tworzenie wyobrażenia takiej sytuacji staje się już bolesne, a cóż dopiero uczestniczenie w nim! Tymczasem myśl o Ofierze Chrystusa jakoś spokojnie filtrowana jest przez nasz rozum. Dlaczego? Czyżbyśmy zanadto oswoili się z tym, co już się stało? Czy rozumiemy dlaczego tak musiało się stać? - abyśmy posłuszni się stali głosowi Syna umiłowanego.