Doskonale wiemy, że włączając się w szeregi jakiejś organizacji, musimy się podporządkować zwyczajom tam panującym. Zresztą, nawet udając się na plac zabaw, należy zapoznać się z obowiązującym tam regulaminem. Stąd nie może dziwić, że Pan Bóg, odnawiając przymierze z ludem, który dopiero co wyprowadził z niewoli egipskiej, zwraca uwagę na sposoby przyszłego funkcjonowania swoich wybrańców. Oczywistością wydaje się to, czego żąda Pan od swego ludu: nie będziecie kłamać, nie będziecie oszukiwać, (...) nie będziesz uciskał bliźniego... To właśnie nazywamy porządkiem. Nie na darmo nazywamy Go Bogiem porządku - wystarczy spojrzeć na kosmos: wszystko tam uporządkowane, poruszające się w określonym przez Niego rytmie. Ważniejsze jednak jest to, by postępowanie ludzi, których sobie wybrał, odzwierciedlało Wybierającego. Bóg nie chciałby się za nas wstydzić...

   Zresztą kwestia takiego wstydu nie jest tu najistotniejsza. Wystarczy zwrócić uwagę na dzisiejszą Ewangelię: Sąd Ostateczny to nie przelewki. Jego charakter zapowiada nam sam Pan Jezus i od razu wiemy, że wyegzekwowane zostanie to, było naszym zobowiązaniem. Zastanawiać jednak musi to, że w zasadzie sądzeni będziemy jedynie z miłości okazywanej bliźnim. W uzasadnieniu wyroku nie znajdziemy bowiem odniesienia do ilości modlitw, czasu spędzonego w kościele czy czasu poświęconego na medytowanie Biblii. Widocznie te czynności pełnią jedynie rolę pomocniczą, by poznać wolę Pana Boga i rzucić się w wir spełniania uczynków miłości względem bliźnich.