To aż trudno pojąć: jak można się gniewać na króla za to tylko, że polecił zliczyć naród? Dziś powiedzieliśmy, że trudno sobie wyobrazić jakąkolwiek administrację bez dokładnej znajomości przedmiotu zarządzania… Tu zaś „serce Dawida zadrżało” z powodu zliczenia ludu. Sam więc zrozumiał, że przekroczył swoje uprawnienia. Dlaczego?

Wszystko sprowadza się do tego, że naród wybrany był własnością Boga. Jeśli zmusili Boga do zaakceptowania pomysłu ustanowienia człowieka królem nad sobą, to już powinno im wystarczyć. Król zaś, jako przywódca narodu, ale też i poddany Boga, winien przede wszystkim liczyć się z Jego wolą i całkowicie ufać Jemu. To Bóg jest Ojcem, Królem i Właścicielem narodu wybranego. Liczenie ludzi w Jego królestwie porównać by można do liczenia pieniędzy właścicielowi firmy przez podległego mu pracownika i to – dodajmy – bez jego zgody. Szybko zrozumiał to Dawid, stąd pokorne przyznanie do winy.

Jest jeszcze jedna ciekawa sprawa: mając do wyboru rodzaj kary, która spotkać by go miała za popełniony grzech, jednak mimo wszystko ucieka się on do miłosierdzia Bożego: „Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę!” I to jest najwłaściwsza logika – oddać się Panu Bogu na dobre i na złe. Nie można przecież bać się Tego, który sam jest Miłością.