Jak mamy współdziałać z Chrystusem? Tak wielu bowiem proroków przychodziło na ten świat, tak wielu kierowało do ludzi słowa Bożego napomnienia i jakże często były one kompletnie ignorowane. Po części to zrozumiałe: nikt (poczynając już od dzieci) nie lubi gdy zwraca mu się uwagę. Jest to prztyczek dany naszej godności, albo raczej ludzkiej pysze. Często więc bardzo łagodnie obchodzimy się z przekraczającymi wolę Bożą, tłumacząc to czasem nawet wolnością woli i niemożnością ingerowania w wewnętrzne sprawy ducha…

Tacy prorocy Panu Bogu do niczego nie są potrzebni. Jakiż z nich pożytek? Boją się mówić o słabościach ludzi? Możliwe. Nie chcą stracić i tych, którzy jeszcze ocierają się przynajmniej od czasu do czasu o świętość Boga? Być może. Chwalenie i poklepywanie nie jest jednak metodą, bo nie prowadzi do uzdrowienia. Cóż więc robić?

Amos był człowiekiem odważnym, a jako prosty wieśniak mowy nie ubierał w piękne, łagodzące balsamem słówka. Mówił wprost, co nie podoba się Panu Bogu i dzięki temu przynajmniej mógł mówić o czystym sumieniu. Pan Jezus zastosował nieco inną metodę: zamiast gromić tych, którzy jeszcze przyszli by Go posłuchać, próbował się z nimi utożsamić. Zasiadając pośród grzeszników dał do zrozumienia, że tak naprawdę niewiele ich dzieli od Niego. Przykład świętości okazywał się na tyle magnetyczny, że wielu – choćby na próbę – pociągnął ku Niemu. Wielu wycofywało się później z tej drogi, ale pozostało wspomnienie słodyczy i tęsknota. Kto wie, w ilu duszach następnie rozkwitła wonią świętości?