Jakże często mówimy o „niewiernym Tomaszu”! To przecież niesprawiedliwe! Ostatecznie swoją miłość do Chrystusa potwierdził on przelaniem męczeńskiej krwi. Nie można więc mówić o Tomaszu, jako o niewiernym, gdy nie zaparł się jak Piotr, ani nie prześladował – jak Paweł. Słabością jego stała się zwykła, ludzka logika. Toteż Pan Jezus absolutnie go nie potępił, ale pozwolił zadośćuczynić jego ludzkiej ciekawości: „włóż palec…”, „włóż rękę…” Dodał jednak: „Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym.” O to właśnie chodzi. W odniesieniu do Tomasza możemy co najwyżej mówić o niedowiarstwie, ale nie o niewierności. Tomasz – Niedowiarek brzmi przecież zupełnie inaczej niż Tomasz niewierny.

Mógł jednak Pan Jezus mieć pretensje do niego o to, że nie uwierzył świadectwu tak wielu dobrze znanych sobie ludzi. Tym przecież powinien ufać… I jak tu się dziwić przygodnym ludziom, że z takim trudem przyjmowali do wiadomości fakt istnienia Boga – Człowieka i Jego pełnego miłości i wyrzeczenia życia, zakończonego śmiercią i zmartwychwstaniem, jeśli Jego własny uczeń nie zdołał przełknąć takiej informacji, jeśli żądał materialnego dowodu?