Dzwonek do drzwi. Tak. Wbrew pozorom to właśnie on bardzo często jest miernikiem otwarcia na drugiego człowieka, jest probierzem miłości. Inaczej przecież ocenia się człowieka, który na dźwięk dzwonka od razu kieruje się ku drzwiom, inaczej zaś tego, który przeciągając się na kanapie nawet nie jest ciekaw, kto może go niepokoić... Niejednokrotnie przecież zdarzało się wpadać w osłupienie na widok tak znacznego gościa, który zechciał właśnie zaszczycić nas swą obecnością.

Marcie i Marii przytrafiło się coś absolutnie niepowtarzalnego - ich gościem był sam Chrystus Pan. Nic dziwnego, że chciały Go przyjąć jak najlepiej potrafiły. Owo „najlepiej" pojmowały jednak odmiennie: Maria uważała, że należy wykorzystać obecność tak znaczącej Postaci i dać wyraźnie do zrozumienia, że wszystko, co powie będzie przez nią z wiarą i poddaniem przyjęte. Dla Marty natomiast nie ulegało wątpliwości, że zdrożonemu Gościowi należy się strawa i to najlepsza. Stąd pewnie ta nuta przerażenia w głosie zapobiegliwej i praktycznej Marty, rozumiejącej doskonale, że we dwie lepiej i szybciej uporałyby się z tym zadaniem. Najważniejszy przecież jest Ten Gość.

I w ten oto sposób, zupełnie niesłusznie, do zapobiegliwej Marty przylgnęła etykieta prostej, niewiele rozumiejącej gospodyni domowej, niezdolnej wychylić się poza świat materialny. Nic bardziej błędnego. Pod tą, ostatecznie nie mogącą dziwić warstwą „kobiety od garów" kryje się jednak głęboko wierząca i trzeźwo myśląca dusza. Gdy bowiem na nie obie spadło nieszczęście w postaci śmierci brata, to właśnie Marta nie ograniczyła się do łez bólu i bezradności, ale wybiegła naprzeciw Chrystusowi, starając się wymusić na Nim cud. Nie tylko wyznała wiarę w ciał zmartwychwstanie, ale sprowokowała Pana do wskrzeszenia ciała brata. I kto tu słuchał ze zrozumieniem? W kim słowa Chrystusowe owocowały najpełniej?

Jakaś to nauka i dla nas. Zwłaszcza, że i Pan Jezus chwalił tych, którzy słuchają słów Jego i wypełniają je.