To ciekawe, że choć pasterze - ze względu na wykonywany zawód, który zmuszał ich do przebywania miesiącami poza domem, nocowania wśród trzody, przeniknięcia ich zapachem i niemożności stawiania się w szabat przed Panem na rozważanie Jego słowa - byli często w pogardzie, a mimo to królowie chętnie przypisywali sobie ten tytuł. Nie można było bowiem odmówić im troski o powierzone sobie stada. Szukanie dla nich paszy i wody, ochranianie oraz szukanie zagubionych i sprowadzanie do owczarni - to przecież jest piękne. Wszystkich powinno pociągać, a przede wszystkim budzić zaufanie i podziw.

   Pan Jezus posłużył się tym samym obrazem, ukazując siebie jako Dobrego Pasterza. Przez całe swe ziemskie życie ukazywał się jako dobry, troskliwy, kochający wszystkich ludzi. Końcówka Jego życia stała się dowodem na to, że naprawdę gotów jest poświęcić dosłownie WSZYSTKO dla ratowania kochanych przez siebie ludzi. Ikona serca płonącego miłością, z krzyżem pośrodku, ściśniętego cierniowym wieńcem, wciąż przypomina, że ogromu tej Miłości nie sposób naruszyć jakimkolwiek cierniem grzechu czy niewdzięczności. Tej Miłości po prostu nie uda się zagasić, co z jednej strony napawa nadzieją, z drugiej zaś powinno stanowić potężny hamulec przed zbrodnią niewdzięczności wobec takiego kochania.