Tajemnica zawsze fascynuje. Widać to nawet na prostym przykładzie małżonków. Ileż to westchnień, wyobrażeń, niedopowiedzeń i planów wynika właśnie z tajemnicy! Potem, gdy na skutek długiego przebywania z sobą, zaczynają opadać kolejne cebulowe skorupki, gdy to, co do niedawna nieznane, przestaje być tajemnicą, pryska też niejednokrotnie czar, a miejsce zauroczenia zajmuje przyzwyczajenie. Dzieje się tak wtedy, gdy oczekiwanie przejawia charakter konsumpcyjny, gdy towarzyszy mu oczekiwanie nowych korzyści. Tymczasem w miłości chodzi o coś innego, o poszukiwanie sposobów udzielania się temu, którego pokochałem. Miłość nie dopuszcza stagnacji. Wymaga ona ciągłej aktywności, poszukiwania jeszcze nie zagospodarowanych przestrzeni. Drugą stronę należy wciąż czymś zaskakiwać, a nie osiągnie się tego inaczej, jak tylko przy nieustannym doskonaleniu siebie.

   W przypadku Pana Boga jest to niemożliwe - Bóg z natury rzeczy nie może się rozwijać. Gdyby to było możliwe, znaczyłoby to, że do tej pory nie był Bogiem (skoro miał jakąś niedoskonałość). Jako zaś dysponujący pełnią doskonałości, dla nas pozostaje ciągłą tajemnicą. Nigdy nie będziemy w stanie Go poznać, a tym bardziej pojąć. Cokolwiek nowego w Nim poznajemy, daje nam to ogromną radość, ale pozostawia świadomość, że jest to zaledwie kolejny rąbek wielkiej Tajemnicy. W ten sposób przygoda rozłożona w czasie (i w wieczności) ma szansę nigdy się nie skończyć i zawsze będzie fascynująca.

   Bóg w Trójcy Świętej trwa w ciągłej wewnętrznej, międzyosobowej relacji - relacji miłości. To winno stanowić wskazówkę dla nas, abyśmy nie unikali ciągłego poznawania Go w modlitwie, w Jego Słowie, w sakramentach, a zwłaszcza w Eucharystii. Okrywanie tej tajemnicy przemienia i daje radość.