Szeroko w świecie znana jest polska gościnność, którą w skrajnym przejawie odzwierciedla hasło: Zastaw się, a postaw się. Nie jest to jednak domeną jedynie naszych rodaków. Już bowiem w Księdze Rodzaju znajdujemy opis gościnności, jakiej udzielił Abraham trzem mężom, których z radością zaprosił pod dach swego namiotu, a żonie swojej kazał szybko przygotować najwspanialszy posiłek. (Potem dopiero okazało się, że gościł w domu Boga samego...)

   Św. Augustyn jednak, odwołując się do Księgi Przysłów powiada Gdy z możnym do stołu usiądziesz, pilnie uważaj, co położono przed tobą, a wyciągając swoją rękę wiedz, że i ty musisz to samo przygotować. Chce w ten sposób zwrócić naszą uwagę na to, co przygotował dla nas Pan Bóg. Każda Eucharystia to uczta przygotowana dla nas przez Najwyższego. Co ją stanowi? Za jaką cenę przygotowana? Wiemy, że pokarmem na stole złożonym jest Najświętsze Ciało i Krew naszego Pana, a ceną tego pokarmu było Jego cierpienie i śmierć. Nie mógł nam nic cenniejszego ofiarować. I tu dopiero powstaje pytanie: Jak Mu za to odpłacam? Jeśli bowiem wyciągam rękę po tak cenny Pokarm, to co sam mogę ofiarować? Nie mam przecież nic równoważnego, ale mogę i powinienem oddać - podobnie jak On - WSZYSTKO, co mam: całe serce, całą duszę i wszystkie siły. I nie wolno z obawy przed dysproporcją unikać owego cennego Posiłku, bo przecież mówi Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii, że jeśli nie będziemy spożywali Jego Ciała i nie będziemy pili Krwi Jego, nie będziemy mieli życia w sobie. A przecież żyć chcemy. Tylko jedno więc pozostaje: całe swoje życie, wszystkie siły, zdolności i chęci oddać na Jego służbę.