A dlaczego mielibyśmy się siebie bać? Czy z natury jesteśmy bardziej ufni, czy bardziej ostrożni? Pomijając rozmaite konteksty roztropnej ostrożności, zwróćmy uwagę, że Panu Jezusowi chodzi o kwestię odważnego głoszenia Ewangelii. Nigdy nie należało to do zadań łatwych. Były przecież czasy, że ludzie życie oddawali za głoszenie prawd Bożych. Instynkt samozachowawczy podpowiadał ostrożność, zaś miłość do Stwórcy domagała się odważnej postawy. Nie tylko prorok Jeremiasz (z pierwszego czytania) znalazł się w opałach, podobny los dzielili niemal wszyscy prorocy - poprzez Jana aż do samego Pana Jezusa. Okres młodego chrześcijaństwa obfitował w męczeństwo odważnych wyznawców, którzy nie mogli nie głosić tego, co widzieli i słyszeli. Czy dziś jest inaczej? Może w naszej Ojczyźnie jeszcze nie jesteśmy postawieni przed tak dramatycznymi wyborami: jałowy spokój czy odważna prawda, ale przebywanie świadka wiernego pośród ludzi tego świata, niejednokrotnie graniczy z heroizmem. W imię czego? Mody? Polityki? Trendów światowych?

   Abyśmy nie mieli złudzeń, Pan Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii: kto się do Mnie przyzna przed ludźmi, przyznam się i Ja przed Ojcem moim w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi... Musimy mieć świadomość wagi tego, co możemy utracić przez tchórzliwe zalęknienie wobec świata...