Miłość z natury nastawiona jest na stratę i to nie przypadkową czy wymuszoną, ale wynikającą z założenia. Przecież nikogo nie dziwi, że matka nocami czuwa przy łóżeczku chorego dziecka, że rodzice nie do końca są dysponentami własnego czasu, skoro ich potomstwo domaga się kontaktu, pieszczoty, zabawy, spaceru... Łatwiej byłoby zwolnić się z takich obowiązków, ale przecież w naturalny sposób są one podejmowane i spełniane. Bo to jest miłość.

   Podobnie jest z udzielaniem pomocy osobom na różny sposób poszkodowanym - ludzka czy sąsiedzka solidarność wynika właśnie z miłości. Jeśli zaś ta jest prawdziwa, to nie uznaje ograniczeń. Poucza nas o tym św. Paweł w pierwszym czytaniu: Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.

   Jest tylko jedno ograniczenie, które wynika z nauczania Chrystusowego w dzisiejszej Ewangelii. Chodzi o to, by przejawy tych działań nie były motywowane jakąkolwiek korzyścią osobistą - miłość, która nastawiona jest na stratę, nie powinna oczekiwać nawet uznania czy pochwał, bo spodziewa się większej nagrody: od Ojca, który jest w niebie.