To zupełnie zrozumiałe życzenie. Któryż z rodziców nie chciałby doskonałości swego dziecka? Któryż z wychowawców w odniesieniu do wychowanka? Tym bardziej więc Pan Jezus, który nie tylko udzielał słownych pouczeń, ale własnym przykładem dawał wskazania tym, którzy niebawem będą mieli Jego reprezentować na ziemi. Pozostawiając nakaz doskonałości odnosił go jednak nie tyle do osobistego przykładu, ile raczej do Ojca niebieskiego, który sprawia że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi i który deszcz zsyła na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

   Panu Jezusowi chodzi o to, by dobroć była drugim imieniem chrześcijanina - ta dobroć naturalna, wynikająca z powtórnego narodzenia w Duchu i prawdzie. Kto poznał już Pana swego i życie Mu oddał, winien tak postępować jak wzór tego ma w Nim. Dopiero wtedy świat może stawać się lepszym, gdy taki wirus dobroci zacznie infekować kolejno poszczególnych ludzi, rodziny, środowiska i narody...