Światłem ciała jest oko... Możemy się dziwić, ale musimy wierzyć, bo słowa te wypowiedział Pan Jezus. Istotnie, trochę to dziwne, bo przecież oko nie stanowi źródła światła - ono je absorbuje i dzięki światłu emitowanemu przez inne ciała jest ono w stanie rozpoznawać przedmioty. Gdy braknie światła zewnętrznego i oko na nic się przydaje. To spostrzeżenie jest dość istotne, bo mówi nam, że Panu Jezusowi niekoniecznie chodziło o zagadnienie z zakresu optyki. Gdy więc mówi, że światłem ciała jest oko, co innego musi mieć na myśli. Co? Szukajmy powiązania tej Chrystusowej myśli z wcześniejszą wypowiedzią. Powiedział Pan Jezus mianowicie: Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi (...) gromadźcie sobie skarby w niebie (...) Bo gdzie jest skarb twój, tam będzie i serce twoje. Wynika stąd, że chce nas Pan Jezus ostrzec przed tym, co łowimy oczyma. Istotnie, to dzięki temu narządowi rodzą się w sercu pragnienia, te zaś pobudzają do działania. Jakiego? Nie zawsze jest to działanie godziwe. Gdzie indziej będzie skierowana uwaga (a więc i oko) ornitologa, co innego przykuje wzrok złotnika, mechanik samochodowy, pilot, kucharz, astronom czy w końcu złodziej - każdy w innym kierunku wyczula swój wzrok, bo (właśnie tak) oczekuje, że oko oświetli mu przedmiot pożądania. Co więc będziemy łowić? Nie warto przecież absorbować uwagi tym, co ziemskie, co ostatecznie i tak w pył się rozsypie. Dlatego uwaga nasza winna być skierowana ku górze i tam szukać skarbów, których nikt odebrać nie będzie mógł i które cieszyć będą na wieki.