Synowie Zebedeusza z pewnością mieli kochającą matkę. Czy sami nie mieli odwagi prosić Mistrza o pewne pozycje w Jego nowym Rządzie, czy mamusia nadgorliwie wstawiła się za nimi? - trudno będzie dociec. Z pewnością jednak sami nie mieli nic przeciwko temu, skoro zapytani przez Pana o gotowość wychylenia kielicha przygotowanego dla Niego jako warunku uczestniczenia w Jego dziele, odpowiedzieli twierdząco. Wynika stąd, że byli gotowi do udziału w nowej przygodzie. Istotnie jednak - nie wiedzieli na co się decydują. Wcześniejsze słowa Pana Jezusa o konieczności poddania się cierpieniom z Jego strony jakby zupełnie do nich nie trafiły. Na ich tle wypowiedziana prośba o wyróżnienia - jakiekolwiek zresztą - musiała napotkać na odruch oburzenia ze strony pozostałych Apostołów.

Oddanie życia, poświęcenie życia to coś więcej niż deklaracja pójścia wszędzie ze Zbawicielem. To bowiem jest nawet wygodne, bo przecież On zawsze otacza opieką, ochrania przed niebezpieczeństwami, On udziela po stokroć wszystkim, którzy dla Niego wyrzekają się rodzin i materialnej własności. Oczekuje jednak pełnej gotowości do pójścia za Nim na dobre i na złe. Sam przecież doświadczony ponad miarę ma prawo oczekiwać od swoich uczniów gotowości do przyjęcia za Jego wzorem również i cierpień. Pewnie dobrze jest stanąć u kresu swego życia w aurze wierności dochowanej Panu Bogu i długą listą dokonań. To składa się jednak na pewien stan posiadania - choćby w sferze duchowej. Można wówczas mówić o odejściu człowieka wielkiego, który wielu rzeczy dokonał tu, na ziemi. Tymczasem Pan Jezus przygotowuje swoich uczniów do całkowitego ogołocenia się ze wszystkiego, nawet z czyjejkolwiek wdzięczności, ze znaczenia, z pamięci... Najważniejszym jest bowiem przetrwanie w Bożej pamięci i to uznać należy za największe wyróżnienie. W tym znaczeniu nie wypada po prostu zabiegać o pozycję wśród ludzi. Trzeba być gotowym na całkowite poświęcenie, na wyzucie się ze wszystkiego - jak Chrystus, gdy wisieć będzie nagi na krzyżu: bez czci, sławy, mienia i przyjaciół.