... ale po to je, aby żyć. Tę mądrą życiową maksymę warto sobie od czasu do czasu przypominać - zwłaszcza w kontekście dzisiejszej Ewangelii. Zupełnie niedorzecznym byłoby bowiem tłumaczenie, że Boża decyzja z Chrystusowej przypowieści, aby zakończyć życie człowieka bądź co bądź gospodarnego, wypływać miała z jakichś niskich pobudek. Nie mógł to przecież być akt zazdrości, tak obcej Panu Bogu. Oczywistą jest rzeczą, że każdy ojciec cieszy się sukcesami swoich dzieci. W wypadku Ojca niebieskiego jeszcze bardziej się to potęguje. Skąd więc owa decyzja o odwołaniu do wieczności tak operatywnego pracownika?

Już Zagłoba mówił Rochowi Kowalskiemu, że wyroków Bożych lepiej nie dociekać małym, ludzkim rozumem, bo „łacno zgrzeszyć można". Chyba jednak nie zaszkodzi zastanowić się nad postawą wspomnianego przez Pana Jezusa bogacza. Zastanówmy się, kiedy oznajmiono decyzję (niepomyślną pewnie?) dla szczęśliwca. Otóż nastąpiło to po jego decyzji rozwinięcia działalności (a jakże!) - chodziło o pobudowanie większych spichlerzy. Miało się to stać jedynie po to, aby od tego momentu spocząć na laurach: „I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!"

A po co komu taki pracownik, który praktycznie już zakończył swoją aktywną działalność? A tym bardziej po co ktoś taki Panu Bogu? Doczesność jest tak krótka, że szkoda marnotrawić jakiekolwiek chwile. Odpoczynek (i to wieczny!) znajdziemy przy naszym Bogu. Kto wie, czy właśnie owa zapowiedź poprzestania na konsumpcji dóbr doczesnych nie stała się powodem posłania anioła śmierci do lekkomyślnego człowieka? Wszak człowiek nie po to żyje, aby jeść, ale po to je, aby żyć. I to jak najintensywniej żyć - dla innych.