Fragment pawłowego Listu do Rzymian stanowi dziś treść pierwszego czytania. Dobry to tekst na obecny czas, gdy wypełnia się on refleksją na temat życia i wieczności. „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie. Jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana, jeżeli zaś umieramy - umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana." Wiele nam mówią te słowa i wiele też dają do myślenia. A przynajmniej powinny...

Jakże wielu ludzi traci dziś czas, siły, energię i zdrowie na walki i kłótnie: o podwyżkę, o majątek, o rzekomą obrazę, o miejsce w autobusie... To są zaledwie epizody pryskające po krótkim czasie jak mydlane bańki, ale osad po nich zostaje na długo. I to tak długo, dopóki nie nastąpi pojednanie, przeproszenie, powrót do siebie w miłości. W tak krótkiej perspektywie czasowej, jaką nam przydzielono, pozostawanie w takiej atmosferze jest co najmniej nieroztropnością. Nikt bowiem nie zna miary swego życia. Nie wiemy, kiedy nastąpi jego kres. Dlatego właśnie szkoda czasu na życie inne niż dla Pana. Właśnie po to, aby i śmierć była śmiercią „dla Pana".