„Pan Bóg otworzył Mi ucho". Skoro otworzył, to słuchajmy. Słuchajmy tych pięknych słów, które prorok Izajasz w pierwszym czytaniu nam przekazuje. „Jestem nieczuły na obelgi...wstydu nie doznam". To zapewnienie i wiara pochodzi od samego Boga, ku umocnieniu proroka w jego działaniach, mających na celu dotarcie ze słowem Bożym najdalej jak tylko się da. Co więcej, prorok daje swoją postawą przykład ogromnej wiary, pokory i posłuszeństwa wobec Boga, gdyż przyjmuje zniewagi i przemoc fizyczną od swoich oprawców dla miłości wobec Stwórcy. „Pan Bóg Mnie wspomaga". Te słowa były oczywiste dla proroka, ale muszą być i oczywiste także dla nas. W drugim czytaniu natomiast, św. Jakub daje nam praktyczne wskazówki autentycznej wiary, która winna połączona być z uczynkami miłości wobec bliźniego. W Ewangelii natomiast, Jezus znów wędruje z jednego miasta do drugiego, z jednej wioski do drugiej, zapewne niosąc radosną nowinę, pocieszając strapionych i lecząc chorych. Tym razem jednak uczniów czeka niezwykły dialog. Słyszą bowiem słowa mrożące krew w żyłach, które Chrystus kieruje w stronę Piotra, tego, który zbudował Jego Kościół, tego, który jest przecież skałą. To nic, że Piotr wziął Jezusa na bok. Zapewne i tak wszyscy słyszeli okrzyk Chrystusa: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie". Chrystus w sposób bardzo dobitny ukazuje myślenie Piotra, które było jeszcze bardzo ludzkie, bardzo przyziemne. To dla Piotra pewnego rodzaju szok, jednak jestem przekonany, że w tym momencie zaczął myśleć już zupełnie inaczej, bardziej po Bożemu. Mało tego Chrystus nie pozostawia Piotra samego w tym szoku, lecz zwołuje wszystkich i mówi konkretnie jak ma wyglądać ich postępowanie. „Kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!". Wzorem tego co zostało powiedziane w pierwszym czytaniu, uczmy się codziennie słuchać głosu Pana i podążajmy drogą, którą nam wskazuje. Nie zapomnijmy zabrać ze sobą krzyża, który nigdy nie będzie tak ciężki, abyśmy nie byli w stanie go unieść. Wspomaga nas w końcu sam Chrystus.