Pierwsze czytanie z Księgi Mądrości ukazuje nam ludzi bezbożnych, którzy swoim postępowaniem chcieli wystawić na próbę tego, który ufa Bogu. Niewierzący chcą wypróbować człowieka, który wierzy. Po co ? Prawdopodobnie, aby udowodnić mu, że tak naprawdę jest taki sam jak oni, popełniający czyny bezbożne jeśli zaistnieje ku temu odpowiednia sytuacja. „Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości". Możliwe, że sami chcieli się przekonać jak potężna jest wiara i co to znaczy wierzyć. „Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników". Bezbożnicy, czyli ci, którzy żyją bez Boga, niewierzący, chcą ujrzeć Boga, który przychodzi na ratunek. Jest to lekki paradoks. To w końcu wierzą, że Bóg istnieje, czy nie? „Wybadajmy, co będzie przy jego zejściu". Z tego wynika, że nie mają pewności. Ileż w dzisiejszym świecie jest ludzi, którzy żyją z dala od Boga, tracąc wiarę, albo żyjąc bez niej. W wielu przypadkach, gdzieś w sercu tli się nadzieja, bo każdy człowiek jest wierzący z natury. Ateiści mówią „wierzę, że nie ma Boga" - czyli jest to wiara. Wiara gdzieś w człowieku jest zadomowiona. Drugie czytanie uzupełnia jakby pierwsze, podając szczegóły tej niewiary. Jest nią żądza posiadania. Katolicka nauka społeczna mówi, że każdy powinien mieć prawo do własności prywatnej. Jakkolwiek nie wolno zapominać, że wszelka własność jest nam tak jakby wypożyczona od Boga. Musimy nią zarządzać rozsądnie. W przeciwnym wypadku może dojść do niepohamowanej żądzy posiadania tylko tego co materialne, zapominając o tym co duchowe - „Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć". Wisienką na torcie obydwu czytań są słowa Ewangelii. Jezus po raz kolejny jest w drodze. Tym razem jednak Chrystus chciał poświęcić czas wyłącznie swoim najbliższym uczniom. Słowa, które Jezus do nich kieruje o zmartwychwstaniu są jednak dla nich niezrozumiałe. Naród wybrany wierzył bowiem, że Bóg zsyła łaski na ziemi, tu i teraz, wynagradza za dobre uczynki i błogosławi ludziom w czasie ich ziemskiego żywota. Śmierć natomiast powoduje zstąpienie do Szeolu, krainy która owszem jest przez Boga stworzona, jednak brak w niej Boga. Po śmierci pozostaje tułaczka w miejscu, gdzie Bóg o umarłych zapomniał. Czas na relacje z Bogiem był na ziemi. Kto postępował po Bożemu temu Bóg błogosławił, a bezbożnika karał. Dopiero później zauważono, że to się nie sprawdza, bo wielu złoczyńców jaśniało przepychem. Chrystus pyta o czym w drodze rozprawiali. Prawdopodobnie głupio im się zrobiło, bo ledwie zostali powołani przez Chrystusa by za nim podążali, a już pokłócili się o to kto tu jest ważniejszy. Tak niestety jest i dziś. Prześcigamy się w tytułach, urzędach i zaszczytach. Chrystus natomiast daje nam i Jego uczniom lekcje pokory. Mówi wprost, że to ci pokorni i ostatni będą pierwszymi. Wiadomo, że i dziś dzieci często „nie mają nic do gadania", bo przecież to rodzic i jego zdanie jest najważniejsze. Chrystus posługując się przykładem dziecka, ukazuje nam, że nawet osoba, która się nie liczy w społeczeństwie ma swoją godność i prawa. Godność dziecka Bożego.