Nie trzeba być matką - wystarczy garść wspomnień z rodzinnego domu, by potwierdzić, że macierzyńska miłość polega na ciągłym wypalaniu siebie. Bycie matką to łaska, ale i zobowiązanie. Wymagające zobowiązanie. Dziecko bowiem absorbuje, wymaga, domaga się - bo też ma do tego prawo. Oczekuje ono nie tylko zaspokojenia potrzeb witalnych. Chce by się z nim bawić, zajmować się nim, pieścić. Matki to potrafią. Nie daj Boże jednak jakiejś choroby, wówczas nocy nie prześpią, po kilka razy nachylając się nad łóżeczkiem dziecka, pot ocierając i badając nieustannie stan temperatury. Same na siebie chętnie przejęłyby cierpienie dziecka - byle jemu było lepiej.

   Znamy to wszyscy. Podziwiamy tę macierzyńską ofiarność i zapatrzenie we własne pociechy. Jednocześnie wdzięczni jesteśmy i zobowiązani - zawsze i do końca.

   Jeśli tak jest w odniesieniu do naszych, ludzkich matek, to cóż dopiero w relacji Matka - Boży Syn! Jakże musiała cierpieć od samego początku, nie mogąc - jak inne kobiety - pochwalić się nowym życiem pod Jej Sercem. Potem narodzenie w warunkach urągających ludzkiej godności, konieczność ucieczki do obcego kraju. Tego inne dzieci nie musiały znosić. Tym bardziej więc cierpiała Matka. Prawdziwe jednak cierpienie rozpoczęło się wraz z publicznym nauczaniem Jej Syna. Jakże drżała o Niego, gdy czyhano, by pochwycić Go na słowie, gdy knuto podstępy, przygotowywano zasadzki. Ileż bólu wycierpieć musiała, gdy rozeszła się wieść o Jego pojmaniu, gdy widziała Go w purpurowym płaszczu z cierniowym wieńcem na skroniach! Potem było już tylko gorzej: biczowanie, mordercza droga na Golgotę i trzy długie godziny konania... Czyż można porównywać cierpienie tych kochających się Serc? Jeśli poziom bólu sięga nieskończoności, to przecież nie da się przyłożyć do nich jakiejkolwiek miary... Cierpiała strasznie, dlatego nie dziwmy się, że jest Bolesna.