Współczesny człowiek zdołał się już przyzwyczaić do wielkich prędkości. Szybkie auta, szybkie samoloty, szybkie informacje, szybkie posiłki... Zupełnie zatraciliśmy cnotę cierpliwości i powolnego zdążania do celu. Nawet w przyrodzie potrafili ludzie zastosować różne przyśpieszacze, dzięki którym świnia nie musi dorastać przez rok - wystarczy kilka miesięcy. Podobnie jest z uprawami, z budową domu i... z modlitwą. Biorąc pod uwagę tych wszystkich, którzy znają wartość modlitwy i nie chcą się dyspensować od obowiązku jej odmawiania, zdarza się przecież, że i oni chcieliby tak szybciutko spełnić swój obowiązek. Zadanie wykonane - czekamy na efekt. Tymczasem Pan Jezus, poprzez własny przykład, wskazuje na wartość modlitwy bez pośpiechu, nie liczącej czasu, ale nadto ubogaconej praktyką postu. Wiemy dlaczego: przecież post jest najprostszym środkiem nabywania pokory. Skoro mam prawo (a w zasadzie nawet obowiązek) spożywania pokarmów, to odmawianie sobie tego, co mi się słusznie należy, w imię jakiegoś większego dobra, już ustawia mnie w pokorze. A - jak tego uczy nas stare przysłowie - pokorne cielę dwie krowy ssie. Bo i pokornemu trudno odmówić. Panu Bogu też chyba przychodzi to z trudnością.