Dobrze jest mieć świadomość tego, tym bardziej, że powyższe słowa pochodzą od samego Pana Jezusa. A przecież zdarza się, że nawet ludzie wierzący i kochający Boga, ale przynależący do różnych wspólnot, patrzą na siebie spode łba. Dlaczego? No bo też przecież pracują, ale ich trud nie jest dostrzeżony czy doceniony, albo owoce działań nie są tak efektowne jak u tamtych, albo wreszcie metodologia przyjęta przez tych drugich zupełnie nie mieści się w kanonach naszego działania. No, ale jak to? Przecież wszyscy zdążają w tę samą stronę! Owszem, ale nie tak. Aby przekonać samego siebie wystarczy na spokojnie pomyśleć: jak różni są ludzie, tak też różne sposoby docierania do nich. Na jednych skutecznie działać będzie modlitwa spontaniczna, pełna emocji i ekspresji, inni zaś oczekiwać będą kontemplacji, ciszy, adoracji. W końcu chodzi o to, by jednych i drugich przybliżyć do Boga, zaś sposób osiągnięcia tego celu jest sprawą drugorzędną.

   Właśnie dlatego niekoniecznie szukać trzeba tych, którzy tak samo myślą, ale tych, którzy w tę samą stronę podążają.