Nie mamy wątpliwości, że Pismo św. jest listem Boga pisanym do wszystkich ludzi wszystkich czasów. Nie tylko więc do ludzi współczesnych Izajaszowi skierowane były słowa Boże. Spisane zostały również i dla nas.

   Ton prorockiego wystąpienia, zawartego w dzisiejszym pierwszym czytaniu jest niemalże protekcjonalny. Najpierw niemalże lekcja poglądowa, udzielana przez samego Boga, dotycząca Jego wielkości, potęgi i mocy. Potem zaś owo dające wiele do myślenia pytanie: Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Jest to pytanie podszyte przyganą: Jak można tego nie wiedzieć? Zaś sednem prorockiej wypowiedzi jest prawda o daleko idącej opiece Boga nad każdym, kto Mu ufa. Nie ma tu mowy o zdejmowaniu ciężarów, wykonywaniu obowiązków za kogokolwiek, ale upewnienie, że Bóg wspiera wszystkich, którzy działają w oparciu o ufność w Nim pokładaną: „Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy, lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą." Co prawda nie do tego fragmentu odnosi się Pan Jezus, ale o tym samym mówi w dzisiejszej Ewangelii: „Jarzmo Moje jest słodkie, a Moje brzemię lekkie."

   Wynika stąd, że Pan Bóg nie zamierza nas wyręczać w jakichkolwiek działaniach, ale mobilizując do pracy (i to ciężkiej) zapewnia swoją pomoc. A to już wystarczy za wszystko.