Któż nie kocha dzieci? One są takie szczere, prostoduszne i niewinne... Potrzebę relacji z dziećmi tłumaczy nie tylko nasza pamięć (dzieciństwo to bowiem zwykle czas radosnych wspomnień), ale również tęsknota za ową prawością, prawdomównością i prostotą spojrzenia. Ludziom dorosłym często tego brakuje, bo uważają, że mają obowiązek „rozgrywać\" wiele sytuacji życiowych w tym świecie. O to jednak troszczy się Pan Bóg i chce, abyśmy ufali Mu jak owe dzieci. Te bowiem bezwarunkowo spodziewają się od rodziców nie tylko codziennego utrzymania, ale i wystarczających wyjaśnień oraz najlepszych rozwiązań w sytuacjach trudnych.

   Pewnie dlatego chce Pan Jezus nie tylko tego, abyśmy pozwalali dzieciom przybliżać się do Niego, ale byśmy sami stawali się jak dzieci i wychodzili z założenia, że wciąż jesteśmy plastyczną duszą i gotową do kształtowania psychiką, którą On sam ukształtować potrafi na swoją modłę. Bądźmy jak dzieci i starajmy się wpatrywać w Niego i stamtąd oczekiwać pomocy we właściwym kształtowaniu naszego wnętrza.