W większości wychowani zostaliśmy do zachowania postawy pokornej w życiu. Jeśli inni znajdą w nas coś godnego uwagi, to sami to rozpropagują - jeśli zaś nic „tam\" nie ma, to i prześlizgnąć się łatwiej przez ten świat. Co prawda dzisiejsza pedagogia uczy czegoś innego - należy się reklamować, głośno krzyczeć o swoich zaletach, aby dostrzegli je nawet ci, którzy „tam\" nic zgoła nie widzą... Stąd choćby pomysł pisania przez szóstoklasistów CV, w którym koniecznie zwracać należy uwagę na swoje osiągnięcia, choćby się one ledwie z trawy wychylały... Kształtowanie tego rodzaju postaw może jednak prowadzić do niejakiej patologii, bo - a nuż - zupełnie nie widać moich „osiągnięć\" na tle tych, którzy istotnie wiele pracują nad sobą... Co wówczas? Najwłaściwszą wtedy wydaje się metoda „na złodzieja\". Już od dawna znany jest ten sposób: po dokonaniu kradzieży należy głośno wołać „łapać złodzieja!\". W ten sposób uda się przynajmniej odwrócić uwagę od własnych niedoskonałości. To jednak może nie wystarczyć. Można więc nieco opóźnić bieg zwycięzców, kierując ich uwagę na posiadane z pewnością braki. Nie przyśpieszy to naszego biegu, za to na pewno zmniejszy dystans...

   To jednak zachowanie po prostu obłudne. I dlatego Pan Jezus zobrazował je tak bardzo kontrastowo. Belka w oku? To niemożliwe! A jednak - czasem nawet gorzej...