Dzisiejsza liturgia słowa zachęca nas do tego, by nauczyć się przyjmować miłosierdzie i o nie prosić. W pierwszym czytaniu Mojżesz prosi Boga o ocalenie swojego ludu, który w czasie jego nieobecności sporządził sobie złotego cielca. Miłosierny Bóg wysłuchał prośby Mojżesza i lud został ocalony. W drugim czytaniu św. Paweł, wspominając swoją przeszłość, głosi miłosierdzie z wielką radością mówiąc: Jezus Chrystus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy.

   W Ewangelii Pan Jezus zachęca nas do przyjmowania zbawienia, które jest na wyciągnięcie ręki. W przypowieściach o zgubionej owcy, drachmie i synu marnotrawnym pokazuje nam niezwykłą miłość Jego Ojca, który pragnie obdarowywać każdego nas zbawieniem. Jednak my nie chcemy tego przyjąć, bo nie rozumiemy tego darmowego daru. Ciągle chcemy sobie czymś zasłużyć, coś zrobić, coś dać, a Pan chce tylko byśmy się nauczyli przyjmować wszystko co On nam daje każdego dnia. Bóg troszczy się o wszystkich i nie przekreśla nikogo, a zbawienie nie jest tylko dla sprawiedliwych, lecz jest Bożym darem dla każdego. Zbawienie o własnych siłach jest niemożliwe i tylko Bóg może nas przeprowadzić do wieczności. Faryzeusze chcieli sobie sami zasłużyć na życie wieczne, wypełniając prawo. Wszystko wypełniali wzorowo, ale w tym wszystkim co zewnętrznie było piękne, wewnętrznie było puste, bo brakowało tam miłości do Pana Boga. Będąc tak blisko Niego, byli zarazem tak daleko. To wszystko zachęca nas do tego byśmy sami stawali się wielkoduszni i hojni. Byśmy umieli słuchać, przebaczać, cieszyć się z poprawy sytuacji u innych. Dzięki temu sami nauczymy się przyjmować miłość od Boga i zrozumiemy czym jest miłosierdzie. Uczmy się przebaczać, szukać zagubionych i cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Nauczmy się dziękować za to, co mamy, bo Pan każdego dnia do nas mówi: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie, a wszystko moje do ciebie należy (Łk 15, 32).