Dzisiejsza liturgia słowa jest wezwaniem do rozważenia straszliwych następstw życia rozwiązłego i hulaszczego. W pierwszym czytaniu powtarzają się ostre upomnienia proroka Amosa, skierowane do bogaczy obfitujących w wygody i nastawionych na wykorzystanie wszystkich przyjemności życia, jakie może ono zapewnić. Drugie czytanie nawiązuje do poprzednich, ponieważ zachęta, jaką się rozpoczyna, kontrastuje z nieumiarkowanym poszukiwaniem dóbr doczesnych: Korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy (1 Tm 6, 10). Nigdzie w Ewangelii nie są potępione bogactwa same w sobie, a jedynie niewłaściwe ich użytkowanie przez bogaczy. Grzechem ewangelicznego bogacza była pycha i zbytnia pewność siebie, która rodzi się wtedy, kiedy człowiek całą ufność pokłada w rzeczach materialnych. Bogactwo stało się dla niego gwarancją spokojnego życia, ostatecznym jego celem. Stał się niewolnikiem bogactwa i myślał, że zbawienie osiągnie przez zdobyty majątek. Łazarz otrzymał wszystkie dobra po śmierci nie dlatego, że był chory i ciągle zmagał się z cierpieniem, ale dlatego, że całą ufność pokładał w Bogu. Wierzył, że tylko Bóg może go zbawić. Bóg stał się dla niego jedyną gwarancją i sensem życia.

    Pośmiertny los obu bohaterów nie jest jakąś zemstą czy karą Bożą, lecz naturalną konsekwencją stylu i kierunku życia: kto inwestował w doczesność i materialność, musi się zadowolić tym, co one oferują, a więc tymczasowością i śmiertelnością; kto zaś nie chciał polegać na sobie i swym stanie posiadania, nauczył się polegać na Bogu.

   Bóg daje nam każdego dnia proroków w osobach kapłanów i rożnych ludzi wskazujących nam sens życia. Również sumienie, prawo moralne, życiowe doświadczenie, nawet mądrość literatury, pouczają nas o konsekwencjach pychy, ułudzie bogactwa i nieuchronności śmierci. Nikt więc nie może tłumaczyć się niewiedzą. Każdy kto tej przestrogi nie przyjmie, może mieć pretensje tylko do siebie i do swojej głupoty, która zazwyczaj podąża tuż za bogactwem: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą (Łk 16, 31).