„Wszystkich ogarnął strach\" - pisze św. Łukasz w dzisiejszej Ewangelii po dokonaniu przez Pana Jezusa cudu wskrzeszenia. I nic dziwnego. Gdy bowiem chodzi o szeroko rozumiane uzdrowienia, to nie będą one budziły większych emocji. Zawsze można sobie przecież wytłumaczyć, że lekarz dotychczas pomagający choremu nie postawił właściwej diagnozy, że zastosował błędy tok leczenia itd. Dopiero obecny właściwie rozpoznał chorobę i zastosował najlepszą terapię. Krótko mówiąc: aktualny lekarz to lepszy fachowiec. Wciąż jednak mówi się tu o fachowości.

   Gdy zaś chodzi o wskrzeszenie, to już zupełnie inna sprawa. Opisywany młodzieniec miał przecież świadków swego odejścia z tego świata. Modlono się przy zwłokach, wiele osób odprowadzało je na cmentarz. Tu już niczego nie można się było spodziewać. Nadzieja była wtedy, gdy jeszcze była możliwość zmieniania lekarzy...  Gdy jednak się okazało, że pojawił się nagle Ktoś, kto wbrew zasadom logiki i wielowiekowych doświadczeń, jest w stanie wyrwać już umarłego spoza zimnej ściany śmierci i na nowo przywrócić do życia, to Ktoś obdarzony taką mocą może budzić strach.

   A Pan Jezus po prostu spojrzał na osamotnioną wdowę, wzruszył się, podszedł do mar i... wskrzesił jej syna. Stosując bardzo odległą analogię, można by powiedzieć, że to podobne do cudu w Kanie Galilejskiej, gdzie to Matka Boża dostrzegła potrzebę, zrozumiała fatalne położenie nowożeńców i postanowiła przyjść im z pomocą, prosząc o interwencję Syna. Nie znaczy to, aby Pan Jezus nauczył się miłości od Matki - bo Bóg po prostu jest Miłością, a Maryja była w Niej najpełniej zanurzona. Oto, dlaczego powinniśmy trwać przy i w Bogu - aby po zanurzeniu w Nim wyraźniej dostrzegać, łatwiej się wzruszać i skuteczniej pomagać. A jest to temat szczególnie na trwający Rok Miłosierdzia, bo miłosierdzie jest czynną miłością.