Z poważnym oskarżeniem występuje Pan Jezus przeciwko swoim uczniom. Dlaczego oni nie mogli wypędzić z chłopca złego ducha? A z pewnością się starali. Niejeden cud już dokonał się przez ich ręce. Przypomnijmy sobie z jaką radością wracali do swego Pana, mówiąc o wielkich dokonaniach, jakie Bóg pozwolił im zdziałać. Poza tym była to też sprawa ich prestiżu – jako uczniowie Jezusa z Nazaretu chcieli niejako wykazać się mocą zaczerpniętą od Niego, pokazać czego się nauczyli. A tu nic. Łatwo się domyślić, jak się wówczas czuli, ale nie było rady – trzeba było prosić o pomoc samego Mistrza.

Pan Jezus, nie bez śladów irytacji, z łatwością uwolnił nieszczęśnika od mocy Złego. Przedtem jednak usłyszeli: „O plemię niewierne i przewrotne! Dopóki jeszcze mam być z wami; dopóki mam was cierpieć?” Czyżby pomaganie ludziom już Mu się znudziło? Czy już miał dość ciągłych interwencji ratunkowych? Z pewnością nie. Przygana adresowana była raczej do Jego uczniów. Chciał przez to powiedzieć, że ich czas na serio się rozpoczyna, oni zaś winni wszystko zrobić w celu umocnienia wiary. Ta przecież daje moc porządkowania świata. Jeśli zapewnienie Pana idzie tak daleko, że „nic nie będzie niemożliwe” dla tego, kto naprawdę wierzy, to Chrystusowy wyrzut i po upływie wielu wieków utrzymuje swoją ważność. Czy więc my naprawdę wierzymy, skoro niejednokrotnie skarżymy się na niewysłuchane modlitwy, czy też nieporadność w wielu prozaicznych nawet kwestiach naszego życia?