Aby dobrze zrozumieć przesłanie dzisiejszej Ewangelii, trzeba by najpierw przypomnieć sobie, że wspominany przez Pana Jezusa talent odpowiadał ok. 35 kg złota, zaś liczba siedem była liczbą doskonałą, zamkniętą, pełnią - stąd też i miara tygodnia, który obejmuje przecież siedem dni, a po ich zamknięciu rozpoczyna się już nowy tydzień.

W tym kontekście pytanie o wielorakość wybaczania nabiera ciekawszej perspektywy. Jeśli bowiem pytający Jezusa używa konkretnie liczby siedem, to w mentalności żydowskiej oznaczać to mogło jakąś zamkniętą całość, pełnię. Dla nas taką liczbą pełni jest raczej dziesiątka. Niekiedy, poirytowani na przykład nieposłuszeństwem dzieci, wołamy: „już dziesięć razy ci mówiłem, a nie słuchasz". Nikt tego zwykle nie liczy - może owych napomnień było siedem, może dziewięć, ale podkreślenie owej dziesiątki oznaczać ma niebezpieczne zbliżenie się do granicy wytrzymałości. I tak pewnie należy odczytywać sens zadanego Panu Jezusowi pytania. Tymczasem Chrystus multiplikuje tę liczbę - siedemdziesiąt siedem oznaczać może tylko jedno: zawsze. Tu zaś pada przykład wielkiego miłosierdzia, którego nie jesteśmy w stanie zupełnie zestawić z naszą wielkodusznością. Na co dzień popełniamy tyle grzechów i tak bardzo okazujemy się grzeszni wobec Pana Boga, że nasze „zadłużenie" wobec Niego słusznie odzwierciedlać może niewyobrażalna góra złota: sto tysięcy talentów... To przecież 3 500 ton! Jaki kraj dysponował takim budżetem? Kto mógł zainwestować, zmarnotrawić czy przetrwonić taki skarb? W Jezusowej przypowieści miłosierny pan bez większych oporów darował cały ten dług... Wystarczyła tylko prośba pokorna i wola poprawy. Zupełnie niezrozumiałe...

Tym dziwniejszą wydaje się postawa szczęściarza, który tak wielką amnestię uzyskawszy, nie chciał darować stu denarów. Sięgając do innych przypowieści Pana Jezusa, dowiadujemy się, że jeden denar był równowartością dniówki, czyli jednego dnia pracy. Stu dniówek nie można było darować, gdy otrzymało się tak wiele? Oto całe przesłanie owej przypowieści, która przypominać się powinna zawsze, gdy odmawiamy: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom"...