Pamiętamy wszyscy słowa dziecięcej piosenki: Nie boję się, gdy ciemno jest - Ojciec za rękę prowadzi mnie. To jeden z wyrazów ufności dziecka w stosunku do ojca - najpierw tego ziemskiego, ale przede wszystkim Ojca, który jest w niebie, którego uwadze nic nie umknie i który swym wszechogarniającym wzrokiem dostrzega potrzeby ufających Mu dzieci.

    Tak było z prorokiem Jeremiaszem, który otrzymał bardzo trudne zadanie: miał napominać swych rodaków i nawoływać do nawrócenia. Konsekwencją ich nieposłuszeństwa będzie zagłada Jerozolimy. To jednak stało się przyczyną wymierzenia mu chłosty i zakucia w dyby na rozkaz Paszchura, zwierzchnika kapłanów świątynnych. Doświadczenie to nie było w stanie zachwiać jego wiarą w Boga. Ufności nie stracił nigdy.

   Świadomość bliskości Pana usuwa wszystkie lęki. Przypomnijmy sobie św. Piotra, który w obliczu krzyżowej śmierci nie prosił o ułaskawienie, a o... powieszenie go głową w dół - bo nie czuł się godnym umierać jak jego Pan. Albo św. Wawrzyniec, palony na kracie, w pewnym momencie miał poprosić katów o przewrócenie go na drugi bok, bo... jeden już się dopiekł. Albo też św. Tomasz Morus, który spoglądając na kata, dzierżącego topór, poprosił, by tak ciął, aby nie naruszyć brody, bo ta... niczemu nie zawiniła.

   Świadomość stania po stronie Prawdy, po stronie Boga, wlewa nieopisany spokój w duszę, nawet w obliczu utraty życia. Dlatego życzmy sobie często, by Pan był z nami, Zostańcie z Bogiem czy Z Panem Bogiem. On na pewno będzie i usunie wszelkie lęki.