Jak to nie ma winnych? Przecież wyrok śmierci podpisał Piłat.

- Owszem, ale nie chciał tego. Sam powiedział, że nie znalazł w Jezusie winy. Potwierdzić to może jego żona, która też wstawiała się za Skazańcem. I całym sercem chciał Go ułaskawić. Odwołał się nawet do zwyczajowego aktu łaski, okazywanej na okazję święta i pozostawił obok Niewinnego, oczywistego zbrodniarza, Barabasza. Nie pomogło. Rozwrzeszczany tłum wymyślił ułaskawienie dla Barabasza. Piłat zresztą umył ręce na znak niewinności.

- Tani gest tchórza. Dlatego większą winę ma ów tłum...

- Ale w w rozpalonym emocjami tłumie nie będzie łatwo wskazać na kogoś konkretnego?

- Owszem, dlatego nie warto. Tym bardziej, że ci byli przecież podburzeni przez arcykapłanów i starszych. Ludzie mieli prawo, a nawet powinni im ufać. To oni są winni!

- A czy można winić ich za wierność Prawu i ortodoksję? Piętnaście wieków później papież i biskupi podobnie będą oceniali Lutra... Ten jednak ocalał, bo wstawili się za nim niemieccy książęta. Wykorzystali go zresztą do własnych politycznych interesów. Za Chrystusem nie miał kto się wstawić, bo możnych tego świata trzymał raczej na dystans, a biedni, z którymi trzymał, byli za słabi, by go ocalić.

- Czy to ma znaczyć, że sam sobie winien? Przecież nic złego nie zrobił! Wyrok śmierci i to tak okrutnej był najniesprawiedliwszy w dziejach świata.

- Dziś wszyscy to wiemy: umarł za nasze grzechy. To my jesteśmy winni. I choć nie było nas wtedy, choć nie krzyczeliśmy, nie wyciągaliśmy pięści - jesteśmy winni.

   A co z realnymi aktorami scen tamtych dni? Judasz zdradził i nie przeprosił. Apostołowie uciekli, choć później odpokutowali. Piłatowi zabrakło odwagi, religijnym przywódcom - pokory i uczciwego badania Pism. Każdy przed Bogiem odpowie. Dlatego nie szukajmy winnych tam i wtedy. Pokutujmy, przepraszajmy i prośmy dla siebie o łaskę nawrócenia.