Ileż to razy słyszymy, a i na własnej skórze doświadczamy, że nie ma przypadków.

   Dobitnie wskazuje na to dzisiejsze pierwsze czytanie. Cała historia rozpoczyna się od natchnienia, które otrzymał apostoł Filip za pośrednictwem Anioła Pańskiego. Wydarzenie opisane przez św. Łukasza nie doszłoby do skutku, gdyby nie Filipowa umiejętność wsłuchania się w Boże Słowo. Jak mu się anioł objawił? W jaki sposób przemówił? Tego nie wiemy. Dość, że ten był otwarty na niezwykle subtelny, duchowy przekaz z nieba. W ślad za tym odczytem z nieba poszła reakcja woli: nie pytając o szczegóły, po prostu poszedł na wskazane miejsce. Nie ciekawość go zmotywowała, a posłuszeństwo. Potem wszystko potoczyło się gładko: Podejdź i przyłącz się do tego wozu. Wystarczyło już tylko zagaić przybysza, a wszystko potoczyło się według Bożego planu i Etiopczyk tego dnia jeszcze przyjął chrzest.

Wniosków stąd wypływających jest co najmniej kilka:

1) Należy uczyć się wrażliwości na kontakt z Bogiem, co dokonuje się przede wszystkim w modlitwie i sakramentach

2) Gdy Bóg wychodzi z propozycją, nie należy jej odrzucać, bo odsunięcie niepozornego natchnienia może przekreślić związane z nim łaski, a w konsekwencji nawet udaremnić cud.

3) Niepotrzebne są specjalne uzdolnienia do realizacji planu, do której Bóg wzywa. On sam wszystkiego dokona. Z jakichś jednak powodów chce posłużyć się konkretnym człowiekiem (Może dlatego, aby było komu „przypiąć order\"?) W odpowiedniej chwili Bóg udzieli potrzebnych sił i zdolności. Te jednak zdziałać mogą jedynie w duszy pokornej i gotowej do działania.