Od kilku dni przedmiotem naszych rozważań jest Księga Tobiasza, należąca do zbioru ksiąg deuterokanonicznych. Żydzi nie włączyli jej do kanonu ksiąg natchnionych, bo została napisana poza granicami ich ojczyzny. W ślad za Żydami, protestanci również odmówili jej charakteru natchnionego. Dzięki Bogu, że zachowała się ona w naszym kanonie ksiąg świętych. Podejmuje bowiem próbę zmierzenia się z napierającym ciężarem niesprawiedliwości, który - jak to zwykle bywa - powieszony zostaje na człowieku prawym, niewinnym a do tego miłującym Boga. Łatwo jest takiego ośmieszyć albo pocieszać tanimi, wyświechtanymi powiedzeniami o zatroskaniu Pana Boga o każdego człowieka, o próbie, o wytrwałości itd... Tu zaś nie chodzi o tanią pociechę. Bardziej potrzeba świadectwa wiary. Tego zaś właśnie dostarczył tytułowy Tobiasz. I w tym sensie bardzo dobrze się stało, że kiedyś uznano natchniony charakter tej księgi.

   Nic dziwnego, że Tobiasz porównany bywa do biblijnego Hioba. Choć może nie aż do tego stopnia udręczony, to jednak przeciwności miał całą serię: uprowadzony do Niniwy podczas najazdu Asyryjczyków, z powodu trwania w wierności nakazom Prawa - pozbawiony majątku; po pogrzebaniu zmarłego rodaka, gdy chciał zaznać nieco odpoczynku, na leżącego przed domem Tobiasza spadło jaskółcze łajno, wprost na oczy, co zaowocowało oślepnięciem. Ciężar utrzymania domu spadł na żonę, która nie szczędziła mu kąśliwych uwag. A kiedy wydawało się, że sam Pan Bóg o Tobiaszu zapomniał - i to jest właśnie temat dzisiejszego czytania - syn jego wraca z dalekiej wyprawy. Nie tylko sprowadza żonę, ale przynosi lekarstwo przywracające wzrok nieszczęśnikowi. Pan Bóg zaś rzeczywiście miał wszystko pod ciągłą kontrolą, tylko potrzeba było niegasnącej ufności w cierpliwości.