To ciekawe: Właściciel całego świata, a nie posiadał nic swojego... To niejako kontynuacja myśli św. Pawła z dnia wczorajszego: dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. Jakże głęboka myśl! Ileż mądrości zawierają te słowa! Czyż można kogokolwiek ubogacić ubóstwem? Jeśli ktoś skupiony jest wyłącznie na materialnej powłoce tego świata, nigdy tego nie zrozumie - chyba, że stać go na wszystko i wszystkiego już spróbował. Trochę tak, jak gość na weselu, który w pewnym momencie zaczyna zdawać sobie sprawę z ograniczonej pojemności własnego żołądka i świadomie rezygnuje z wielu przygotowanych potraw, bo nawet najwykwintniejsze smaki nie są w już stanie przynieść zadowolenia... Można, owszem, radzić sobie na rzymski sposób, to znaczy: zapić wszystko i stracić kontakt z rzeczywistością, ale budzenie się z tego stanu jest ponoć bolesne... Można też (również wzorem starożytnych Rzymian) zastosować piórko (...) i wywołać powrót przetrawionej treści... Nie da to jednak poczucia radości i trwałego zadowolenia.

   Poza tym: oklejać się dobrami tego świata, nabywać je i niejako żreć jego produkty, daje radość jedynie chwilową, czasem doznając przy tym ogromnych wyrzutów sumienia. Pan Jezus znał doskonale różnicę wartości świata materialnego i duchowego. Dlatego nawet nie zabiegał o to, by posiadać jakikolwiek kącik, w którym mógłby głowę skłonić. Jak ryba w wodzie poruszał się w świecie ducha - tam czując się najlepiej. Stąd - szokująca dla nas - odpowiedź udzielona młodzieńcowi chcącemu chciał wejść w ten cudowny świat, po uprzednim pogrzebaniu swojego ojca...

   Święty Franciszek z Asyżu, św. Kazimierz Królewicz, czy zapowiadający się świetnie (a ostatnio wspominany) św. brat Albert Chmielowski i wielu jeszcze innych świętych, dostąpili łaski wejścia w świat ducha i od tej pory to, co materialne przestało mieć dla nich znaczenie. Budzili nawet zazdrość u wielu tych, którzy stali się niewolnikami swojego bogactwa, ale zabrakło im odwagi, by z niego zrezygnować. Któż tu naprawdę był bogaty?